Rian nam een week voor het overlijden van haar vader het bedrijf over

Deel 13 van Verhalen van opvolge

Drie minuten rijden is het volgens mijn routeplanner. Het interview met Rian Haandrikman van Idos Interieurs is een thuiswedstrijd. Ik verwacht een bijzonder interview, want het verhaal van Rian is bijzonder. Zij nam het bedrijf vrij plotseling van haar vader over. Namelijk een week voor zijn overlijden. “Ik had liever een minder emotionele overname gehad”, zegt Rian over die tijd.

Onverwacht
Na kennis gemaakt te hebben met elkaar en het Almelose even besproken te hebben, beginnen we gelijk bij de kern: de overname. Een gesprek loopt altijd anders, maar meestal vraag ik pas na een tijdje naar het daadwerkelijke moment van opvolging. Nu was dit het begin van ons gesprek omdat het toen zo plotseling kwam. “Niemand wist dat mijn vader al twee jaar ziek was. Hij was een echte ontkenner”, vertelt Rian over de periode dat Wolter Haandrikman, oprichter van het interieurbedrijf, prostaatkanker had. Hij wist al vrij snel dat hij er niet van zou genezen. Ondanks de behandelingen werkte hij gewoon door en sprak hij er weinig over. Hoewel Rian al tien maanden voor zijn overlijden besloot dat zij het wilde overnemen, kwam het overlijden in augustus 2006 voor velen onverwacht.

Loslaten
Parten over de periode emotioneert Rian nog altijd, maar door de bank genomen komt Rian als een goedlachse en positieve vrouw over. En, zoals ik van haar begrijp, was haar vader net zo positief. Hij mocht dan zijn ziekte min of meer ontkennen, anderzijds was in zijn leven het glas altijd halfvol. “Hij was een gemakkelijke man en hij kon heel goed dingen loslaten of relativeren”, zegt ze over hem. “Het was nog nooit zo donker, of het wordt wel weer licht”, was een van zijn uitspraken.

Afscheid en inwerken
Hoewel hij al twee jaar wist dat hij ongeneselijk ziek was, gaf hij pas een week voor zijn overlijden in de zomer van 2006 toe. “De daadwerkelijke overdracht hebben we in die laatste week pas officieel geregeld.” Gelukkig was de omslag niet geheel van de één op de andere dag, want Rian nam eind 2005 al wel het besluit dat zij het bedrijf dan wel wilde overnemen. Dat waren tien maanden van afscheid nemen en inwerken tegelijkertijd.

Trots
Het was een moeilijke tijd, maar ze kreeg ook hulp van medewerkers. Nu, vijftien jaar later, is Rian er vooral trots op dat het bedrijf er nog is en dat ze staan waar ze staan. Ze zei er destijds haar baan als fiscaal jurist voor op, maar ze heeft er geen moment spijt van gehad. Ze geniet van het ondernemen, de blije klanten en van de ‘leuke collega’s en de vele contacten’. Het liefst had ze een minder emotionele overname gehad en had ze haar vader nog lang als adviseur naast haar gehad. “Ik was er graag meer overwogen ingestapt, maar mijn motto is ‘als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat’. >Lees het hele interview via onderstaande knop. 

Dankjewel Rian voor je openhartigheid!